Dr Rajesh
0
0
आजही आठवतो तो दिवस, जेव्हा आमच्या पडवीत दूरचित्रवाणी (TV) आला होता. गावासाठी ती एक क्रांतीच होती. आणि त्या क्रांतीचा ध्वज होता, तो आमच्या घराच्या छतावर अभिमानाने फडकत असलेला जुना टीव्ही अँटेना.
आजच्या पिढीला कदाचित विश्वासही बसणार नाही, पण तेव्हा मनोरंजनाचे एकमेव साधन म्हणजे तो दूरचित्रवाणी (टीव्ही) आणि त्यावर लागणारी दूरदर्शनवरील ती मोजकीच कार्यक्रमं. सायंकाळ झाली की, अख्खं गाव आमच्या अंगणात जमायचं. कुणी सतरंजी घेऊन यायचं, कुणी चटई. लहान मुलं तर पुढे जागा पकडायला भांडायची. तो अँटेना योग्य दिशेला फिरवण्यासाठी माझ्या आजोबांची किती धावपळ व्हायची! “अजून थोडा डावीकडे”, “बस बस, आता दिसतंय”, असे आवाज यायचे आणि मग शांतता पसरून सगळे त्या पडद्यावर खिळायचे.
तो क्षण आमच्या भावनांचा, आठवणींचा, आनंदाचा आणि एकोप्याचा साक्षीदार होता. ‘रामायण’ आणि ‘महाभारत’ लागल्यावर तर घराला यात्रेचं स्वरूप यायचं. प्रत्येक जण त्या पात्रांमध्ये स्वतःला हरवून जायचा. एखादा क्रिकेटचा सामना असला की, प्रत्येक बॉलवर ओरडणं, टाळ्या वाजवणं, कधी निराशा तर कधी जल्लोष… ते क्षण आजही मनात ताजे आहेत.
आज स्मार्ट टीव्ही आहेत, हजारो चॅनेल्स आहेत, ओटीटी प्लॅटफॉर्म्स आहेत. एका क्लिकवर हवं ते पाहता येतं. पण ती मजा, तो एकोपा, ती उत्सुकता आज कुठेच दिसत नाही. त्या जुन्या अँटेनासोबत जोडलेल्या आठवणी आजही मनात रुंजी घालतात. तो फक्त लोखंडी अँटेना नव्हता, तो आमच्या बालपणाचा, गावाकडच्या साध्या पण समृद्ध जीवनाचा एक अविस्मरणीय भाग होता. आजही तो अँटेना पाहिला की, डोळे पाणावतात आणि मन भूतकाळात रमून जातं. ती साधीसुधी जीवनशैलीच खूप काही शिकवून गेली. 😌📺
